مرصاد

شب مجال پر پرواز دل دیوانه است
سحرش جایگه سوختن پروانه است

شب سرود غم تنهایی نایی خسته
که به شوق قدمی از دو جهان بیگانه است

دیده را باز کنی با تو همی می گویند
زچه رو چاه به شب هم سخن مردان است

تو مپندار که پروانه زآتش پر سوخت
شمع سوزان سحر قاتل شبگردان است

به تمنای وصالش شبی از خود برخیز
تا که بینی که چه سان هر نفسی حیران است

شبی و سوز دعایی و دلی خالص ناب
این همان است که عاشق به سحر خواهان است

پرده بردار زروی من خود فاطمه جان
ذکر محبوب به شب قلب تورا تاوان است

رفتم که درد دل به تمنا کنم نشد

یک بغض کهنه را ز دلم وا کنم نشد

گفتم ببینمش شرری زان دو چشم ناب

از بهر دل‌ شکسته تقاضا کنم نشد

گفتم که بی‌وفاست نگارم چه سود از او

می‌خواستم که عشق تو حاشا کنم نشد

آهم بماند و درد دلی ازمنم نرفت

گفتم به خود که واقعه رسوا کنم نشد

سنگی زد و برفت شکست این دل ظریف

دل گفت بعد او سفر از جا کنم نشد

12.00

عشق پنهان را دلم اخر هویدا می کند

آتشی را در درون سینه برپا می کند

خانه و کاشانه را یکباره برهم می زند

واندر آن ویرانه شوریده ماوی می کند

شاهدان عشق را یک شب به بالین می کشد

وز حضور باده بیگانه پروا می کند

همچونان باران عاشق بی هیاهو بی صدا

صدهزاران شمع را بی شعله شیدا می کند

وز ورای ناله « اشکوا الیک» تا سحر

دل وصال دوست را آهسته نجوا می کند